Czasami się błąkam w poszukiwaniu filmu, który zrobi na mnie pozytywne wrażenie. Ale wtedy przypominam sobie, że muszę wybierać "po nazwiskach". Refn jeszcze niedawno był dla mnie odkryciem, potem przyszło wyczekiwanie na kolejne filmy. Teraz uznaję go za reżysera z tej najwyższej półki.

Tym razem oglądając Fear X, wydawało mi się, że to jest jeszcze film, w którym twórca nie odnalazł w pełni swojego stylu. Widoczne są inspiracje innymi filmami, na przykład mi się te sceny w hotelu kojarzyły z Bartonem Finkiem (może to przez Turturro). W każdym razie bałem się, że za chwile wyskoczy zza winkla John Goodman. Jednakże, widzę w tym filmie już tę wspaniałą kreatywność twórców. Mnóstwo pomysłów, żeby zrobić coś niebanalnie. Z drugiej strony wolne tempo. Ta niespieszność, która charakteryzuje mistrzów. Dobrze, że dla odmiany film nie jest brutalny. Jest stonowany, a mimo to czuć spore napięcie.

W całej tej zabawie o coś chodzi. Widzimy dramat człowieka, który tylko chce wiedzieć "dlaczego?" Dlaczego wszystko się zawaliło? Oczywiście nie dostaniemy wszystkiego na tacy. To tak żebyśmy zapamiętali.